Rólegheitin í sveitinni

Það viðraði vel til vorverka í Steinahreppi þessa helgi sem er gott því það er í mörg horn að líta.   Hvítasunnuhelgin liðin og fyrstu kálfarnir komin út.  Til þess að þurfa ekki að hlaupa um allar trissur á eftir kálfum sem aldrei hafa komið út fyrir hússins dyr  rákum við þá upp í litla kerru og selfluttum út á tún.  Læsingin á kerrunni var eitthvað léleg og til þess að fyrirbyggja að kálfarnir gætu hoppa út úr kerrunni stóð ég aftan á með kálfunum.... þetta var svona eins og í bekkjabíl á leið á þjóðhátíð nema þarna voru kálfar en ekki fólk.

Það er verið að búa til nýtt tún í mýrlendi suðuraustur af bænum.  Ég hélt að svona tún yrði hér um bil  til af sjálfu sér en það er alls ekki.  Fyrst er að grafa skurði í kringum það svæði sem á að nota svo þarf að plægja svæðið, næst að pinnatæta, slóðdraga, sá og bera á áburð og síðan að valta yfir allt saman.  Æi ég er ekki alveg viss um að þetta sé í réttri röð.  En hvert þessara atriða er  hátt í dagsverk og meira með því að koma vélum og tækjum á staðinn.  Auk þess þarf að bera á öll önnur tún, ekki of snemma og ekki of seint, ekki í rigningu og ekki í roki... Svo er það þetta daglega.. gefa kúm og kálfum, hirða dýrin og dreifa skítnum..

Þetta er lífið í sveitinni og ég brosi stundum  í kampinn og svara játandi þegar fólk spyr “er ekki  dásamlegt að vera komin úr erli borgarinnar í rólegheitin í sveitinni”